1.บทเรียนของการเรียนกับร้านเพ้นท์เล็บ ฝนเคยเปิดร้านขายเสื้อผ้าอยู่แถวรังสิตค่ะ แต่โดยส่วนตัวแล้วชอบต่อเล็บ เพ้นท์เล็บ เลยสนใจอยากทำธุรกิจเพ้นท์เล็บเพิ่มเติม เพราะบางทีเสื้อผ้าก็ขายได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่จะเห็นร้านทำเล็บหลายร้านมีลูกค้าเข้ากันตลอดไม่ขาดสาย จึงตัดสินใจไปเรียนกับร้านเพ้นท์เล็บที่ฝนเคยไปใช้บริการประจำแถวลำลูกกา แต่ก็ต้องผิดหวังค่ะ รู้สึกว่าไปเรียนแล้วเหมือนไม่ได้อะไรเลย  เหมือนถูกทิ้งมากกว่า เพราะคนสอนต้องไปรับลูกค้า ทั้งๆ ที่เราเสียเงินมาเรียน และเสียรายได้จากการที่ปิดร้านมาเรียนด้วย  บางวันเขามีลูกค้าเข้ามาในร้านตลอด เราก็ต้องรอจนกว่าจะรับลูกค้าเสร็จ  แถมคนในร้านก็พลุกพล่าน เสียงดัง   ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่นัก  เพราะการเรียนเพ้นท์เล็บ สมาธิถือเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยให้จำไว และเข้าใจได้ง่าย  อีกทั้งเมื่อถามถึงเทคนิคเพิ่มเติม ก็จะอ้างด้วยเหตุผลต่างๆ เขาคงกลัวว่าเราจะไปเปิดร้านแข่งกับเขา  รู้สึกเสียดายเงิน เสียดายเวลา แถมยังไม่ได้เทคนิคอะไรเพิ่มเติมด้วย ไม่คุ้มกับเงินที่จ่ายไปเลยค่ะ สรุปคือเราต้องเสียเงินซ้ำอีกครั้งที่ 2 เพื่อไปเรียนกับสถาบันที่เน้นเรื่องการสอนเพียงอย่างเดียว

2.ตกเป็นทาสแบรนด์เมื่อต้องฝากอนาคตของร้านไว้กับผลิตภัณฑ์นั้น ส้มลาออกจากงานประจำมา มีทุนประมาณสี่-ห้าหมื่นบาทค่ะ เลยอยากจะประกอบธุรกิจส่วนตัวสักอย่าง ส้มจึงเลือกไปเรียนต่อเล็บกับแบรนด์หนึ่ง โดยซื้อผลิตภัณฑ์และได้เรียนฟรี แต่พอเวลาเรียน  ผู้สอนจะมุ่งไปที่แบรนด์ของเขาอย่างเดียว  จบแล้วพออยากจะไปใช้ผลิตภัณฑ์ของแบรนด์อื่นก็ทำไม่ได้ เพราะผู้สอนไม่ได้เน้นให้เข้าใจในผลิตภัณฑ์อย่างแท้จริงจะเข้าใจแค่ชื่อเบอร์และชื่อรุ่นของผลิตภัณฑ์ ซึ่งก็จะแตกต่างกันในแต่ละแบรนด์ สำคัญคือยังต้องซื้ออุปกรณ์เพิ่มเช่น พู่กัน หรืออุปกรณ์ที่ต้องใช้ในการทำเพิ่มเติมอีกหลายตัว เพราะไม่ได้รวมอยู่ในเซ็ทที่ซื้อไปครั้งแรก  สรุปแล้วค่าใช้จ่ายบานปลาย แถมยังไม่รู้อะไรแบบจริงๆ จังๆ เสียเงินฟรี อุปกรณ์ยังกองรอวันหมดอายุอยู่เลยค่ะ

3.งบบานปลายเพราะเลือกเรียนในราคาถูกที่สุด ไก่ตัดสินใจเลือกเรียนกับสถาบันแห่งหนึ่งย่านลาดพร้าวเพราะราคาค่าเรียนถูกที่สุด และคิดว่าแต่ละสถาบันคงสอนเหมือนๆ กัน แต่พอไปเรียนก็ต้องพบว่าเขาไม่มีผลิตภัณฑ์ให้เรานำกลับบ้าน มีแค่ให้ใช้เฉพาะในห้องเรียนเท่านั้น หากอยากเอากลับไปทบทวนที่บ้านก็ต้องซื้อผลิตภัณฑ์เพิ่มอีกจำนวนมากมาย ซึ่งเป็นธรรมชาติอยู่แล้วที่เราเรียนเราก็อยากกลับไปฝึกไปทบทวนไปลองทำให้เพื่อนที่บ้าน เราก็ต้องซื้อของเขาหมดไปอีกเป็นหมื่น ฝนจึงเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุผลนี้เอง เขาถึงคิดราคาค่าสอนถูกๆ เพื่อหลอกให้เรามาซื้อผลิตภัณฑ์ของเขาอีกหลายหมื่นบาท มิน้ำซ้ำยังไม่เน้นเรื่องการสอนสักเท่าไหร่ แต่จะเน้นการขายผลิตภัณฑ์มากกว่า ยิ่งถ้าใครจะเปิดร้านต้องใช้ผลิตภัณฑ์เยอะๆ เขาก็จะยิ่งดูแลดีหน่อย แต่ไก่ไม่ค่อยได้ซื้ออะไรเพราะทุนน้อย เขาก็เลยไม่ค่อยสนใจ แต่ที่แย่ที่สุด รวมๆ แล้วกลายเป็นว่าไก่เสียค่าเรียนแพงกว่าที่อื่น 2-3 เท่าตัว ไก่ก็ไม่อยากให้เพื่อนโดนหลอกเหมือนไก่ เพราะเห็นว่าค่าเรียนถูกกว่าที่ เลยเศร้าค่ะอยากเตือนเพื่อน ๆ ว่าควรถามเขาให้ชัดเจนว่า เขามีอุปกรณ์ให้กลับบ้านทั้งหมดหรือเปล่า ถ้าเขาตอบว่ามีให้ใช้ไม่ต้องซื้อเพิ่ม แสดงว่าเราต้องซื้อของเขากลับบ้านเองอีกหลายหมื่น อย่าตกหลุมพราง เพราะราคาถูก แต่รอเราไปติดกับดักซื้อของนะคะ

4.ทักษะการเรียนรู้ของคนไม่เท่ากัน นาได้ตัดสินใจเลือกเรียนกับสถาบันแห่งหนึ่งย่านลาดพร้าว เขาจะกำหนดเวลาให้เราเรียนประมาณ 10 วัน สอนเป็นรอบๆ ทุกคนจะเรียนเหมือนกันหมด นาไม่เข้าใจบางวิธีการแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมากเพราะเกรงใจเพื่อนในห้องเรียนเพราะเขาก็จะช้าไปกับเราด้วย ก็ต้องเลยตามเลยไปซะส่วนใหญ่จนจบ แล้วเขาก็รีบให้เราจบทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ นาไม่มีพื้นฐานมาก่อนด้วย และพอเรียนจบมาได้ประมาณ  1 เดือน แต่ยังไม่ค่อยมั่นใจเพราะตอนเรียนรวมกันก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่แล้ว จึงขอกลับไปทบทวนเพิ่มเติมอีก  แต่กลับถูกปฏิเสธว่าที่เต็ม และต้องจ่ายเงินเพิ่ม หรือซื้อของเพิ่มถ้าจะกลับมาเรียนซ้ำเพราะถือว่าเรียนจบไปแล้ว สรุปว่าทุกวันนี้นาก็ยังทำธุรกิจเพ้นท์เล็บไม่ได้ ต้องเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์และรู้สึกเซ็ง ๆ กับธุรกิจนี้ไปเลย ถ้าเพื่อน ๆ อยากหาที่เรียนควรถามเขาว่า กำหนดเวลาเรียนหรือเปล่า ถ้าเขาอ้ำๆ อึงๆ  ไม่ชัดเจน ไม่กล้ายืนยันกับเราว่าจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ก็ได้แสดงว่าเรากลับมายาก ควรหาที่ระบุในใบเสร็จหรือใบสมัครให้ชัดเจน จะได้ไม่ต้องโดนหลอกเป็นเยื่อเหมือนนา